Waarom is het de man die de vrouw ten huwelijk vraagt? Echt commitment… Maar misschien zeg je: dat is niet meer van deze tijd, trouwen is ouderwets. Maar als je er dan toch voor kiest, waarom zou zij hem niet kunnen vragen? En toch voelen veel mensen van nature aan dat dat zo niet werkt…
Vrouwen zijn duaal
De vrouw in de vrouw is ontvankelijk, open, en wil gevraagd worden. En oefent dan haar privilege uit om ja of nee te zeggen. Maar je hebt ook de moeder in de vrouw, die is er altijd, ongeacht of ze feitelijk moeder is. Die moeder is vaak wijzer dan haar nog minder volwassen man. Ze ziet zijn potentieel. Ze kan echter ook de neiging hebben het beter te weten en wordt dan bazig. Ze is dan in mannelijke polariteit, en ja, zo’n vrouw kan een man ten huwelijk vragen.
Als je als man op haar voorstel ingaat doe je dat vanuit onvolwassen, kleine jongen modus. Je krijgt dan in feite een ongelijkwaardige relatie.
Volwassen relatie
Een volwassen relatie is gelijkwaardig én is gebaseerd op verschil. Hij kan hierin leren volwassen man te worden; zij kan helemaal ontdekken wat de kracht van volwassen vrouwelijkheid is. Dat betekent maximale polariteit en dus creatieve spanning. En creatieve spanning betekent ook conflict.
Conflicten zijn welkom en vragen commitment
In een volwassen relatie zijn conflicten welkom. Je leert er jezelf in kennen, zoals je jezelf nog niet kende en het verdiept de relatie. Dat kan echter alleen als er een echt commitment is om het helemaal aan te gaan met elkaar. Compromisloos.
Over commitment, toelichting door Steven
Deel via